Najbardziej mnie zastanawia się w przypadku rodziców głuchoniemych.. Dziecko słyszące pierwszy nauczy się języka migowego. A mówić? dziadkowie, rodzina czy w przedszkolu uczą mówić? A może chodzą do logopedy, czy starają się kontakt ze słyszącymi rówieśnikami dziecka?.. A potem zwykle jest ich tłumaczem, muszą szybko dorastać, załatwiają sprawy, które dzieci nie powinny interesować się.?
Co o tym myślicie? Macie z tym styczność, pojęcie o tym?
W przypadku rodziców nie/słabosłyszących to wiadomo, że starają się uczyć mówić, dużo rozmawiać itd.
Nie wiem.. Dla mnie i dla chłopaka, który jest słabosłyszący jest bardzo ważne, żeby dziecko mówiło normalnie, rozwijało się tak jak jego rówieśnicy. Nie będę psuć dziecku dzieciństwa np załatwianiem spraw jako tłumacz itd. Bo sprawa nie powinna być na głowie dziecka, tylko na mojej. Niech cieszy się dzieciństwem tak jak jego rówieśnicy ;).
A jeśli niesłyszące się urodzi to rehabilitujemy go tak, żeby mogło mieć kontakt ze słyszącymi, ale oczywiście zarazem też miał możliwość z niesłyszącymi. Bo w życiu to tak na prawdę jesteśmy otoczeni wśród słyszących (praca, urząd, sklepy, poczta itd). Trzeba radzić sobie głównie w środowisku ze słyszącymi. Dokładnie tak jak ja i mój chłopak jesteśmy tak wychowani :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz